เมื่อความธรรมดากลายเป็นกิจวัตรประจำวัน

แนะนำหนังสือ

เราใช้อินเทอร์เน็ตในการจับจ่าย สั่งอาหาร หาเพื่อน และดูละคร สำหรับเรื่องใหญ่และเล็กในชีวิต เราถามคำถามผ่านชุมชนและค้นหาคำตอบในฟอรัมออนไลน์ เราเข้าร่วมกลุ่มงานอดิเรกกลุ่มแล้วกลุ่มเล่า ดูหนึ่งสตอรี่ไฮไลท์แล้วสตอรี่ไฮไลท์อีกเล่าซึ่งไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน ดูโปรไฟล์แล้วโปรไฟล์อีก แต่ไม่มีใครสามารถคุยด้วยได้ สุดท้ายเราก็เป็นคนเดียว

“ช่วงนี้เป็นยังไงบ้าง?” ทุกครั้งที่ถูกถามคำถามนี้ฉันต้องคิดให้รอบคอบว่าช่วงนี้มีอะไรดีหรือไม่ดีที่ฉันสามารถพูดถึงได้
“อ๋อ...ก็...แค่ธรรมดา” แล้วคำตอบก็เหมือนเดิมทุกครั้ง

ธรรมดาก็ดี. ทุกอย่างสามารถเงียบสนิทได้ ฉันยังชอบวาดรูป และมีความสนใจมากมาย ฉันทำอาหารสามมื้อต่อวันด้วยตัวเอง และทำงานหนัก อย่างไรก็ตาม สิ่งเหล่านี้กลายเป็นรอยเล็กๆ และจางๆ ในชีวิตประจำวันของฉัน ฉันเป็นเพียงคนเดียว มองเห็นได้.

เมื่อมองจากระยะไกล ฉันเป็นเพียงคนธรรมดา และไม่มีความแตกต่างระหว่างฉันกับคนอื่นๆ แต่มันทำให้ฉันสบายใจว่าทุกสิ่งที่ฉันทำจะไม่ถูกตัดสิน พิจารณา ยกย่อง แต่ก็ไม่ถูกวิพากษ์วิจารณ์เช่นกัน มันเหมือนกับโพสต์แบบไดนามิกที่ฉันเลื่อนผ่าน และการเลื่อนผ่านก็หมายความว่าผ่านไปแล้วจริงๆ นี่เป็นสิ่งที่ดีมาก